فکر یا تفکر مسئله این است

فکر یا تفکر مسئله

فکر یا تفکر مسئله

به عنوان یک مشاور کسب و کار همیشه شنیده یا دیدم که می گویند فکر و دهنت بکار بگیر و یا فکر کن اما به

راستی فکر کردن یعنی چه؟

به نظر می رسد که زنده بودن یعنی زندگی کردن و زندگی یعنی جوراب بافی به قصد هم نوعی مسالمت امیر و عاقلانه . اما شاید در کنارش افکار

آزاد است و همه ی شاهزاده های جادو شده می توانند بروند و در پارک های خودشان قدم بزنند. همزمان میل عاج بافتنی از قسمت انتهایی دوباره

و دوباره فرو می رود … فاصله …. و دیگر هیچ … .

ذهن مجموعه ای از توانایی‌های فکری است که شامل هوشیاری، تصورات، ادراک، تفکر، قضاوت، زبان و حافظه می‌شود و معمولاً آن را وجود توانایی

هوشیار بودن و اندیشه تعریف می‌کنند. ذهن دربرگیرنده قدرت تصور، تشخیص و قدردانی است و مسئولیت پردازش احساسات و عواطف را برعهده

دارد که منجر به عملکرد و نوع رفتار افراد می‌شود.

همیشه فکر می کنم که آذم به هر جایی عادت می کند و دیگر برایش اصلا سخت نبست که از آنجا برود. نحوه فکر کردن انسانها هم بعد از مدتی

عادی می شوند و عوض کردنش بسیار بسیار سخت و شاید برای برخی افراد هم اساسا غیر ممکن است.

مازیار میر بشدت معتقد اشت که  آدم ها در اصل توان تحمل خوشبختی را نداشته و ندارند ، خیلی خیلی آرزویش را دارند اما تا به ان می رسند

و دوباره حرص و جوش می زنند و خواب چیزهای دیگری را می بینند…..

از دیرباز بررسی اجزا تشکیل دهنده ذهن و خصوصیات انحصاری آن در فلسفه، مذهب، روان‌شناسی و حتی علوم ادراکی بسیار مرسوم بوده‌ است.

به نظر می رسد که دوالیزم (اعتقاد به دوگانگی) و ایده‌آلیزم (آرمانگرایی)، ذهن را غیر جسمانی متصورند

تحقیقات جدید اغلب بر فیزیکالیزم (اصالت فیزیک) و فانکشنالیزم (کاربرد گرایی) متمرکز شده اند که باور دارند ذهن مثل مغز در برابر پدیده‌های

فیزیکی از قبیل فعالیتهای عصبی تقلیل پذیر است.

اگرچه دوالیزم و ایده‌آلیزم هنوز هم حامیان بسیاری دارند. سؤال دیگر در این زمینه این است که کدامیک از موجودات قابل داشتن ذهن هستند؟

در سنتهای مذهبی و فرهنگی متفاوت، درک مفهوم ذهن گوناگون است. برخی داشتن ذهن را منحصر به انسانها می‌دانند در حالیکه برخی دیگر

(مثل انیمیزم و پانپسیخیزم) داشتن ذهن را به موجودات غیر زنده، حیوانها و خدایان نسبت می‌دهند. یک سری از مکاتب قبلی ذهن را (که بعضاً به

جای آن از کلمات روح و جان استفاده می‌کردند) با نظریه‌های زندگی بعد از مرگ یا فلسفه انتظام گیتی ربط می‌دادند. به عنوان مثال در

اصول زرتشت، بودا، افلاطون، ارسطو، یونان باستان، هند و بعدها اسلام و فیلسوفان قرون وسطی در اروپا و فیلسوفهای ذهنی مهم اعم از افلاطون،

پاتانجالی، دکارت، لیبنیتز، لوک، بکرلی، هام، کنت، هگل، شوپنهاور، سرل، دنت، فودور، نایگل و چالمرز. روانشناسانی از قبیل فروید و جیمز و

دانشمندان کامپیوتری از قبیل ترنینگ و پوتنام نظریات نافذی دربارهٔ طبیعت ذهن ارایه داده‌اند. امکان اذهان درموجودات غیر زنده درمقوله هوش

مصنوعی مورد بررسی قرار می‌گیرد؛ که در ارتباط با فیزیولوژی دستگاه عصبی و نظریه اطلاعاتی کار می‌کند تا به راهی دست یابد تا ماشینهای غیر

زنده بتوانند اطلاعات را به نوعی مشابه ویا متفاوت با پدیده ذهنی بشر پردازش کنند

ذهن به صورت سیالی از خود آگاهی نیز به تصویر کشیده شده، جایی که ادراک حواس و پدیده فکری همواره در حال تغییر هستند. خواص تشکیل

دهنده ذهن مورد بحث قراردارند. بعضی از روانشناسان ادعا می‌کنند که فقط عملکردهای فکری «برتر» علی‌الخصوص منطق و حافظه، ذهن را

تشکیل می‌دهند. از این نظر احساساتی نظیر عشق، تنفر، ترس و لذت در طبیعت درونی و ابتدایی ترند و به همین دلیل می‌بایست متفاوت از ذهن

در نظر گرفته شوند

تفکر مصدر باب تفعّل، یا اسم مصدر باب تفعیل (تفکیر)  از ریشه «ف ـ ک ـ ر»، در لغت به معنای تأمل و در اصطلاح، تصرف قلب هم معنی شده است

و در باب معانی اشیا هم بکار می رود.

فکر نیز از همین ریشه و در لغت به معنای تأمل   و در اصطلاح حرکت نفس از مطالب (مجهولات) تصوری و تصدیقی به مبادی   و سیر در معلومات

موجود است تا مجهولاتی که ملازم با آن‌هایند معلوم گردند  این حرکت، نفس را برای افاضه صور عقلی از مبدأ قدسی آماده می‌کند

نیز فکر، نیرویی است در شخص که برای طلب معنا، در امری دقیق و باریک می‌گردد و تفکر جولان این نیرو بر حسب نظر عقل است و جز بر آنچه

صورت آن در قلب حاصل گردد گفته نمی‌شود.  فکر در اصطلاح عامه مردم نیز عبارت است از هر انتقالی که برای نفس در ادراکات جزئی صورت گیرد.

واژه تفکر با واژه‌هایی همچون اعتبار، تذکر ، تدبّر ، نظر، عقل و علم همسو و مرتبط است، گرچه تفاوت‌هایی نیز بین آن‌ها وجود دارد، چنان که گفته

شده: حقیقت تفکر احضار دو معرفت در قلب برای نتیجه گرفتن معرفت سوم و «اعتبار» عبور از دو معرفت به معرفت سوم و تذکر برخورد به دو معرفت

است.

برخی در تفاوت تفکر با تذکر گفته‌اند: «تفکر» شناخت چیزی است، هرچند قبلا هیچ گونه اطلاعی از آن وجود نداشته باشد؛ ولی «تذکر» در موردی

است که انسان قبلا با آن موضوع هرچند از طریق آگاهی‌های فطری آشنایی داشته باشد.  برخی هم تذکر را تفکر در اموری برای راه یافتن به

نتیجه‌ای دانسته‌اند که مورد غفلت واقع شده یا پیش از آن مجهول بوده است.در تفاوت بین تفکر و تدبر هم گفته شده که «تدبر» تصرف قلب در توجه

به عواقب امور  و رموز آن  ولی «تفکر» تصرف قلب در توجه به ادله است.  نظر نیز به معانی مختلفی  مانند فکر و اندیشه کردن آمده است.