اصولگرایان با اتکا بر یکی از توانایی های تاریخی خود  اعلام کرده اند که در نهایت با کاندیدایی واحد وارد عرصه رقابت های انتخاباتی

می شوند

به نظر می رسد که هم  اکنون ۵ کاندیدا از این جریان سیاسی آماده ورود به عرصه انتخابات شده اند و شماری نیز تا این لحظه ثبت نام

کرده اند، آن طور که از اخبار ضد و نقیض این روزها برمی آید اصولگرایان اعلام کاندیدای واحد را به زمان بعد از مناظرات موکول کرده اند اما

بازگشت به سازوکار انتخاباتی سال ۹۲ نشان دهنده این است که  چنین سیاستی در آن ایام نیز در نظر بود و با شکست مواجه شد.

باید دید که اصولگرایان در فضای انتخاباتی این روزهای جامعه به واسطه ورود با  چندین کاندیدای متعدد به عنوان استراتژی انتخاباتی به

دنبال در فشار قرار دادن روحانی در مناظرات هستند و یا این موضوع ادامه همان اختلافات  همیشگی اصولگرایان با یکدیگر است. در

صورت تحقق فرض اول باید دید که اصلاح طلبان با چه تاکتیکی وارد عرصه رقابت ها می شوند و این موضوع  در جایی اهمیت پیدا می

کند که احتمال طرح کاندیدای سایه کنار حسن روحانی از سوی این جریان سیاسی نزدیک به صفر شده است. باید دیدکه در آینده چه

خواهد شد….

به نظر می رسد که ورود اصولگرایان با چندین کاندیدا در انتخابات را نشانه ای از اختلاف همیشگی این جریان سیاسی و یا تاکتیکی

انتخاباتی برای در فشار قرار دادن روحانی در مناظرات باید ارزیابی نمود و یا این را هم باید یک ترفند انتخاباتی قلمداد نمود و نه هیج جیز

دیگری یک وحدت رویه تاریخی….

به نظر می رسد که اصولگرایان این روزها  نه می توانند به وحدت برسند و نه می توانند کاندیدای واحدی را به مردم معرفی کنند. دلیل

آن به وجود اختلاف در میان سران اصولگرایی بازنمی گردد، بلکه در بدنه این جریان سیاسی نیز اختلافات  عمیقی وجود دارد که حاکی از

روحیه قدرت طلبی و اقتدارگرایی فعالان سیاسی در اردوگاه اصولگرایی است. 

فکر می کنم تاریخ ثابت نموده است که پدیده اقتدارگرایی به  یک جمعی ورود پیدا کند، آن جامعه محکوم به تفرقه و تشتت خواهد شد،

چراکه همه فعالان خواهان کسب قدرت هستند و چون تشکیلات منسجم و  قواعد تعریف نشده ای هم وجود ندارد، امکان مدیریت و

کنترل اختلافات بسیار محدود می شود. مثال همین روحیه اقتدارگرایی و اصرار بر عمل بنا به سلیقه جناحی باعث شده که یک روز

جمعیت آبادگران و روز دیگر پیروان و امروز جمنا در اردوگاه اصولگرایی تشکیل شود.

به نظر می رسد که اصولگرایان برای انتخابات ریاست جمهوری با جندین کاندیدای متفاوت پا به عرصه رقابت ها گذاشته اند نه یک ترفند

انتخاباتی بلکه  ضعفی است که از عدم توافق جناح ها و فعالان این جریان سیاسی حکایت می کند.هرچند اخر این قصه ها مانند

شاهنامه خوش است.در انتها همه به نفع یکی از گردونه خارج می شوند….

بعنوان یک مشاور انتخابات به شدت معتقدیم که پیوسته اصولگرایان به دنبال پیاده کردن نقشه ورود با چند کاندیدای متعدد برای در فشار

قرار دادن تیم حسن روحانی در زمان مناظرات باشند، اما خوب سوال اینجا است که استراتژی اصلاح طلبان

در مواجهه با چنین شرایطی جیست؟

استنباط ما بعنوان تیم مشاور انتخاباتی است این است که بدل این طرح و رفتارهای آئینه ای جوابی برای این ترفند انتخاباتی است…

البته باید دیدکه در اینده چه اتفاقی خواهد افتاد و چه پیش خواهد امد…

از فضای انتخاباتی بر می آید که اصلاح طلبان مام تخم مرغ های خود را در یک سبد چیده اند و با چند استراتژی به تیم رقیب خواهند

تاخت رفتارهای پوشی و تکمیلی و استراتزی های دفاع در عمق بصورت کاملا نامحسوس  …. اری فکر می کنم که فضای آشفته و

نامطمئنی که در شرایط انتخاباتی کنونی دیده می شود ضرورت الزام وجود کاندیدهای در سایه را الزام آور نموده و تشدید می نماید….

البته دلیل چنین الزامی ان است که شرایط انتخاباتی کنونی این استراتزی را متبلور می نماید که رقابت پذیر نبودن حسن روحانی و

حتی شکست او غیر ممکن نیست اما در حال حاضر به شدت معتقدم پیروزی حسن روحانی کاملا قطعی است….

البته باتید دید که در آینده جه اتفاق خواهد افتاد…