زبان بدن و مذاکرات حرفه ای

زبان بدن و مذاکرات حرفه ای

متاسفانه افراد بیسواد و ناآگاه با آموزش غلط و خرافی مذاکره و پوشش زبان بدن بعنوان الگوی غالب با تشویش اذهان و مخصوصا جامعه جوان برای ماهی گیری از اب گل الود اموزش در کشور و ارجح نشان دادن زبان بدن و ارتباات غیر کلامی نسبت به  اصل علم مذاکره و فنون مذاکرات حرفه ای با گمراه نمودن افراد فقط به کسب سود می اندیشند

هرچند گفته می شود ده ها برابر ادراکات طرف مذاکره کننده به ظاهر پوشش و ژستها و حالتها و فیگورهای شما است اما بایاین جملات اغواگرانه نباید بنا را بر این گذاشت که اصول و فنون مذاکره در درجه دوم اهمیت است و زبان بدن اصل است و علم مذاکره فاقد ارزش است.

معمولا این افراد استاد نما با نگارش و گویش کارشناسان و محققان و چاشنی آمریکایی و یا اروپایی و یا اسم دهن پرکن چند دانشگاه معتبر معروف  سعی در علمی نشان دادن حرفهای خود دارند و باید اذعان نمود اولین اولویت رفتار انسانی است و گفتمان عالمانه و در مقابل ان و پس از علم کلام و علم مذاکره و سپس بیان و در پایان زبان بدن

و شاید باید گفت در برخی موارد همه در یک عرض هستند و فقط یک فرد آماتور می تواند این دروغ بزرگ را که کلام حرفه ای و یا بیان روان و سلیس و یا استراتژی های برخورد حرفه ای با منابع و ثروتهای انسانی در یک شرکت و یا یک سازمان بی ارزش است و فقط زبان بدن با ارزش است آری باید به دانستن اقدامات پیش از مذاکره و در حین مذاکره و پس از مذاکره و همچنین تبیین استراتژی حرفه ای با افراد پرسنل و مشتری همت گمارد و با این کلام و استراتژی نابخردانه و کم خردانه که به چسبیم به زبان بدن کاملا برخورد نمود جادارد از نشریات سود جو که بدون در نظر گرفتن شان خود و شانیت گوینده و دادن عنوان به استادنماهای بیسواد اعتبار و کسوت رسانه و خبرگزاری را در طبق اخلاص بفروش می رسانند خسته نباشید عرض کنیم و بگویم خسته نباشید دلاور

امروز به فرموده مقام معظم رهبری این تیر به خودی و در گیر و دار یک شبیخون فرهنگی قرار داریم که برخی ناآگاهانه به ان دامن هم می زنند گسترش مطالب غیر علمی که فاقد ارزش است امروز فقط و فقط باعث به انحطاط کشیده شدن نسل جوان ما شده است.

در مقاات زیادی به صورت زرد و از این دست ما فقط یک تیتر پر تنش و پر حاشیه میبینیم و لا غیر؟ما در مذاکرات با خود  و در صحبت با خودمان متاسفانه پیوسته در باره خداوند متعال ذهنیت هایی داشته و او را از هر لحاظ خوب و رحمان دیده و اورا آنقدر مهربان فرض می کنیم که هیچ نگرشی جز مهربانی و بخشش نمیبینیم اما ایا این تفکر التقاط گونه درست است ایا این خود با عدل الهی تضاد نداشته و ندارد ایا نباید احتمال دهیم  که شیطان می خواهد شناخت ما از خدا افراطی نموده تا سرانجام ما را به ورطه سهل انگاری و هلاک بیندازد؟ خداوند متعال در باره حق الناس به ما تذکر داده است که باید حقوق دیگران را رعایت کنیم  ایا سخن گفتن و پرت نمودن مدعوین در جلسه مذاکره توسط من و شما و یادانشجو و یا مدیر و یا…. در جلسه مذاکره نوعی حق الناس نیست ؟ لطفا پیرامون ذهنیت سازی در مذاکره باید ها و نبایدها و الزامات آن کمی فکر کنید .