زبان بدن کودک

زبان بدن کودک

زبان بدن یکی از مهم ترین دغدغه های والدین است. اما اساسا زبان بدن چیست

عمده مشکلات والدین، تشخیص زمان دادن غذا به نوزاد خود است. نوزادان از این جهت تفاوتهای فردی و ژنتیکی بسیاری با یکدیگر دارند. یک راه خوب آن است که به نشانه‌های زبان بدن آنها توجه کرد. از جمله نشانه‌هایی که بیانگر آمادگی نوزادان برای خوردن غذا می‌باشد، زمانی است که آنها می‌توانند بدون کمک دیگران بنشینند، همچنین وقتی‌که بتوانند غذا را با نوک زبان خود مزه‌مزه کنند و علائم علاقه یا بیزاری را در هیجانهای چهره‌ای و صورت خود نشان دهند. از طرفی برخی از شیرخواران علاوه بر برآورده ساختن نیاز تغذیه‌ای خود، روزانه به چند ساعت مکیدن نیاز دارند. زیرا مکیدن منبعی برای دستیابی به حس آرامش و اعتماد و امنیت خاطر است. شرایط محیطی در زمان تغذیهٔ نوزاد باید بدون تشویش باشد و مادر دچار اضطراب و شتاب‌زدگی نباشد. بیشتر شیرخواران می‌توانند پستان مادر را طی زمان کوتاهی تخلیه کنند ولی تا مدتی بعد به مکیدن ادامه می‌دهند. مادری که درهنگام شیردهی نوزاد، بازوان خود را منقبض می‌کند در واقع با این زبان بدن، به کودک خود پیام نخواستن و طردشدن را منتقل می‌نماید.

یکی از مسائل دیگر که پدر و مادرها به آن اشاره می‌کنند، زمانی است که کودکان آنها دروغ می‌گویند یا چیزی را نمی‌خواهند بگویند. آنها گاهی بر اساس مطالعاتی که در کتابهای زبان بدن دارند، فکر می‌کنند، چون کودک با یک دست یا هر دو دست، دهان خود را می‌پوشاند، بنابراین در حال دروغ گفتن است. البته که مطالب زیادی برای تأیید این نشانه از زبان بدن (دست‌گفتار) در هنگام دروغگویی خردسالان وجود دارد، اما شواهد علمی که از این گفته‌ها حمایت کند، وجود ندارد. دلیل اول آنکه اساساً نمی‌توان گفت، کودکان دروغ می‌گویند، زیرا آنها در این دوره از رشد، رؤیاپردازی می‌کنند و همان‌طور که «ژان پیاژه» ( Jean|Piaget) می‌گوید، اندیشهٔ خردسالان در ۴ تا ۶ سالگی به گونه‌ای است که به اشیاء بی‌جان نسبت زندگی و احساس می‌دهند و این روش فکرکردن، «جاندارپنداری» یا «زنده‌گرایی» ( Animism) نامیده می‌شود، پژوهشگر دیگری به نام «لارنس کلبرگ» Kohler بر این باور بود که کودکان فکر می‌کنند که رؤیاها واقعی هستند، مثلاً زمانی‌که از کودک ۴ تا ۶ ساله، پرسیده شود: «آیا غولی که در رؤیاهای خود دیده بود، واقعاً آنجا بود»؟ او پاسخ می‌دهد: «آن غول واقعاً آنجا بود، ولی وقتی بیدار شدم رفت. من جای پای او را کف اتاق دیدم». دلیل دوم، استناد به حرفهای کودکان است. براساس آنچه که گفته شد هیچ‌گاه به درستی یا نادرستی، راستگویی یا دروغگویی محتوای گفتاری کودکان نمی‌توان اعتماد کرد. زیرا دانشمندی مانند «لویس»(Lewis]) در سال ۱۹۸۹ با پژوهشی بر روی کودکان ۳ تا ۴ سال نشان داد که اگر کودکان مورد اشاره رؤیاپردازی کرده باشند، رفتارهای مثبت زبان بدن (تن‌گفتاری) آنها افزایش می‌یابد مانند لبخندزدن، امااحتمال درستی این نتیجه‌گیری، تنها ۵۰ درصد اعلام شد، در حالی که در سال ۲۰۱۳، دو پژوهشگر به نامهای «یانکیوا و رودزیک» در مصاحبه‌های خود با ۱۹۸ کودک ۴ تا ۷ سالهٔ قربانی تجاوز نشان دادند، که آنها وقتی دربارهٔ واقعهٔ مورد نظر حرف می‌زنند در ساختار دستوری و معنادار بودن کلماتی که به کار می‌برند، پیچیدگی و انسجام اطلاعات مربوط به موضوع بالاست و احتمال واقعیت داشتن آنها به حدود ۹۲ درصد می‌رسد؛ بنابراین برای تمایز میان واقعیت و رؤیاپردازی کودکان، چاره‌ای به جز دنبال‌کردن نشانه‌های گفتاری در شکل و محتوای حرفهای آنها وجود نداد.

مازیار میرمشاور و تحلیلگر

کتاب زبان بدن ایرانی

بی شک این کتاب، مجموعه ای است که می تواند برای عزیزان صنعت و معدن و تجارت و همچنین صنعت بیمه و بازاریابان ، صاحبان نمایشگاه،

فعالان املاک ، بازاریان و مدیران و همه ی افرادی که دوست دارند . بدون ارتباط گفتاری، مخاطب خود را بشناسند بسیار کاربردی و راهگشا

خواهد بود.